چکیده

کتاب بحران در جامعه‌شناسی: نیاز به داروین اثر جوزف لوپریاتو (2015 ـ 1928) جامعه‌شناس ایتالیایی و دانشجوی سابقش تیموتی آلن کریپن پس از هفده‌سال از انتشار متن اصلی (لوپریاتو و کریپن، 1999) با ترجمۀ حسین حسنی در تابستان 1395 به بازار کتاب عرضه شده‌است. نویسندۀ اصلی کتاب با ترجمۀ مقاله‌اش با عنوان «ویلفردو پارتو: دیدگاه زیست‌شناسی اجتماعی، نظام و انقلاب» (لوپریاتو، 1372) برای پژوهشگران ایرانی تاحدی شناخته شده‌است. کتاب از سه بخش و در مجموع نه فصل تشکیل شده‌است. بخش اول با عنوان «از نویدهای نخستین تا عمیق‌ترشدن بحران» به داعیه‌های تکاملی بنیان‌گذاران جامعه‌شناسی و سپس فراموشی آن‌ها و بالاخره عمیق‌ترشدن بحران در جامعه‌شناسی می‌پردازد. در بخش دوم با عنوان «عناصر نظریۀ تکامل» به بررسی نظریۀ انتخاب طبیعی داروین و عناصر علم رفتار تکاملی پرداخته می‌شود. در بخش سوم نیز با عنوان «انطباق‌پذیری گزینشی و دلالت‌های کاربردی آن» وابستگی امر فرهنگی به امر زیستی و به‌عبارت بهتر بنیادهای زیستی حوزه‌هایی چون تمایزات جنسیتی، قشربندی اجتماعی، و قومیت مورد بررسی قرار می‌گیرد. با توجه به مجموع آثار این دو نویسنده، آنان را می‌توان مدافع گسترش رویکرد نو داروینی، رویکرد نو پارتویی در جامعه‌شناسی یا هوادار زیست‌شناسی اجتماعی، جامعه زیست ‌شناسی   (ویلسون، 1975)، علم رفتاری تکاملی  و علم اجتماعی تکاملی و رفتار اجتماعی حیوانی دانست. این نوشتار به نقد محتوایی اثر یعنی دیدگاه‌های نویسندگان کتاب می‌پردازد و بنابراین واجد نقدهای احتمالی دربارۀ ویژگی‌های شکلی و ترجمۀ محتوایی کتاب نمی‌باشد.
کلیدواژه: بحران در جامعه شناسی،زیست شناسی اجتماعی،جامعه زیست شناسی،تقلیل گرایی زیست شناختی،رویکرد نوداروینی،رویکرد نوپارتویی .