چکیده: (2032 مشاهده)
نوشتن از جمله فنونی است که ما دانشگاهیها، به اعتبار شغلمان باید بدانیم. درست مثل رانندهای که میداند چطور سبقت بگیرد. چطور فاصله خود را با دیگر اتومبیلها تنظیم کند. اما دقیقاً بهخاطر نسبت تکنیکالی که با نوشتن داریم، اغلب قادر به نوشتن نیستیم. نوشتههامان، اکثراً تکرار و تکرار و تکرارند. بیشتر کار خودمان را راه میاندازند برای گرفتن امتیازات و ترفیعات دانشگاهی. این سنخ از نوشتن را به دانشجویانمان هم منتقل میکنیم. بهدقت مواظبت میکنیم دانشجو در مفهوم و سبک نگارش، خدایی نکرده ابتکاری نکند و از مرزهای تعریفشده در کتب و جزوات درسی، گامی فراتر ننهد.
وظیفه ما انتقال مطالب منتشرشده در کتب و نشریات به جزوات دستنویس دانشجوهاست. داشجویان هم وظیفهای جز آن ندارند که مطالب دستنویسشده را دوباره بازیافت کنند و به مقالات چاپشده تبدیل کنند. استادان اگر مواظبت نکنند و اجازه دهند دانشجو خلاقیتی از خود بروز دهد، خیلیزود پشت سر گذاشته میشویم.
کتاب پیش نگارش دکتر حمیدرضا رحمانی دهکردی از این حیث به جد هشداردهنده است. کتاب کوچک و کمحجمی است، خیلی ساده و روان نگاشته شده. از هر بحث نظری و تئوریکی تهی است. هیچ گندهگویی در کتاب نیست. بهظاهر یک کتاب آموزشی و کارگاهی است. اما برای ما ناگفتههایی هم انگار دارد. در فضایی که ما در آن بزرگ شدهایم و روالهایی که شخصیت ما را ساخته، اشارات آموزشی این کتاب، زمزمههای تازهای دارد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى دریافت: 1396/1/29 | پذیرش: 1396/1/29 | انتشار: 1396/1/29