کتاب تحلیل گفتمان انتقادی، یک پژوهش یا رسالۀ دکتری است که نویسنده بدون ذکر آن به چاپ‫اش همت گماشته است. از این‫رو فصل پنجم که خلاصۀ فصول چهارگانۀ کتاب است، زائد به‫نظر می‫رسد. کتاب به مباحث مختلف مربوط به نقش‫گرایی و صورت‫گرایی، تحلیل‫گفتمان و تحلیل متن در زبان‫شناسی می‌پردازد و با توجه به کاستی‫های رویکردهای مذکور در تجزیه و تحلیل متن، رویکرد جدید تحلیل گفتمان انتقادی را مطرح می‌کند و آن را کامل‫تر از بقیه در بررسی و تحلیل متون مختلف، به‫ویژه رسانه‫ها برمی‫شمارد.

کتاب آثاری از روزنامه‫های مختلف دربارۀ چند رویداد و 30 متن انتخابی از آثار فلسفی، عرفانی و علوم تجربی را با استفاده از روش «تحلیل محتوا و تحلیل گفتمان» مورد بررسی قرار می‌دهد.

واقعیت این است که محقق در این کتاب از حوزۀ زبان‫شناسی فراتر نمی‌رود و تحلیل گفتمان انتقادی را گرایشی از زبان‌شناسی ذکر می‫کند. در حالی‫که تحلیل گفتمان انتقادی، گرایش مطالعاتی بین‫رشته‌ای و چندرشته‌ای است که علاوه بر زبان‫شناسی، علوم سیاسی، علوم اجتماعی و ارتباطات، نشانه‫شناسی و جامعه‌شناسی نیز در آن دخیل هستند. کتاب، نام روش و نظریۀ مورد بررسی در پژوهش را در عنوان خود دارد، ولی تناسبی بین محتوا و نام کتاب وجود ندارد.