اشاره
علوم­انسانی یک واژه عام و انتزاعی است؛ که مجموعه­ای از علوم جامعه­شناسی، روان‌شناسی، اقتصاد، فسلفه، علوم سیاسی، زیست‌شناسی، انسان­شناسی، زبان­شناسی، ادبیات و تاریخ ادیان را شامل می­شود. هریک از شاخه­های دربرگیرنده­ی علوم­انسانی و انسان­شناسی برای دست­یابی به هدف­های خود به تدوین و تنظیم روش خاص خویش به‌عنوان یک علم تخصصی اقدام کرده­اند.

متخصصین ادبیات و زبان­شناسی ضمن این‌که در موضوع قواعد زبان و سخن قدم گذاشته­اند. برای بیان چگونگی روابط بین افراد جامعه به نگارش قصه­ها اشعار و داشتان­های کوتاه و بلند متعددی اقدام کرده­اند که خود نیز به‌نوعی با قلمروی سایر علوم­انسانی مرتبط است. ساختار یک رمان، شعر، قصه، اسطوره و... برگرفته از ساختار زندگی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، روان‌شناسی و... جامعه است.

حتی نویسندگانی که در فضای سیاسی نامناسبی حضور داشته­اند ساختار جامعه و چگونگی زندگی مردم را به‌صورت قصه، افسانه و اسطوره نگاشته­اند. به‌سخن دیگر در حوزه علوم­انسانی و انسان­شناسی نمی­توان کتاب و متن خاص و مشخصی را به‌جز در موارد تخصصی و علوم­پایه معرفی کرد؛ زیرا همه آن‌چه که به‌نحوی به‌چگونگی زیست فردی و اجتماعی انسان مربوط می­شود در حوزه علوم­انسانی است. با این تفاوت هر شاخه برای تحقق هدف­های خویش به تدوین اصول و روش­های خاص و مرتبط اقدام کرده­اند.

مهم­ترین قلمرو گسترده زندگی انسان که از کلیت برجسته­­ای برخوردار است، فرهنگ است که در حوزه تخصصی انسان­شناسی فرهنگی است. فرهنگ یک کلیت است که همه آن‌چه که را به زندگی دیروز و امروز انسان مربوط می­شود را شامل می­­شود.